Hopeland

 Hier vanuit Kumasi weer even gegroet! Na weer uren TroTro en Bus ben ik dan aangekomen op een plaats waar ik even een weekje mag uitblazen.

Vooral eerst ga ik even verder over CAS waar ik me een paar dagen heb bezig gehouden met de straatkinderen van Accra. CAS is een grote organisatie die zich bezig houdt met de educatie en veiligheid van straatkinderen. De straatkinderen tot 18jr mogen er elke dag heenkomen, ze kunnen zichzelf er wassen, ze krijgen les, er komen zusters, ze kunnen wat rondhangen en slapen. Zo nu en dan krijgen ze een gesprek met een sociaal werker waar ze met al hun problemen terecht kunnen. Deze helpen ook de kinderen een veilige plaats te vinden om te slapen. De kinderen die er komen verschillen dus per dag en de leeftijd hangt tussen de 11 en 18. Het liet mij niet koud om kinderen van 15-16-17 met hun baby’s op schoot te zien zitten kleuren. Ook wetende dat ze allemaal de rotbaantjes hebben s’nachts de jongens doen vaak werk als vracht verplaatsten en de meiden je raad het al die werken vaak in de prostitutie vanaf 10, 12 jaar al of ze verkopen iets als water of sinaasappels.

Ik wist even geen raad met mijn gevoel toen we dag 1 naar huis gingen en Ceciel en ik in de achterklep zaten samen met een buts straatkinderen die aan de andere kant van het centrum eruit sprongen om terug de straat op te gaan. Terwijl ik naar huis ging en goed gevuld bord eten leeg at en mijn verhaaltje op mijn laptop ging typen.. Dit was even zeer dubbel. Gelukkig hadden Ceciel en ik hetzelfde en konden we het samen delen. Uit medeleven aten en dronken we de hele dag niks als we bij de kinderen waren.

Een mooi ding is dat de kinderen wel een kans krijgen wanneer ze echt tonen dat ze van de straat af willen. Ze gaan dan naar Hopeland dit is een grote boerderij waar ze op tijd moeten leven en werken. Ze koken er zelf, ze maken kaarsen, verzorgen een hoop dieren en gaan naar school. Na 6 maanden Hopeland hebben ze een goede indruk gehad van een ‘normaal’ leven en gaan ze proberen dit op eigen kracht voort te zetten. Niet ieder kind haalt Hopeland je moet je natuurlijk wel bedenken dat het niet de makkelijkste kinders/pubers zijn.

Het was een klus om met ze in contact te komen. Maar dan uiteindelijk wel heel mooi. Dit is de categorie die mij het meest aanspreekt. Ik kan er enorm van genieten om met ze een toernooit te tafeltennissen en te volleyballen en me op dat moment hetzelfde op te stellen als zij. Dan een dikke knuffel krijgen van een van de meiden en een tekening ‘for Anuk From Bright (een van de gasten).

Een dag ziet er als volgt uit: Je gaat in de morgen met een sociaal werker de straat op maar ook echt de straat zeg maar. Je komt op plekken waar je anders beter niet zou komen op zoek naar straat kinderen om ze te vertellen over CAS en gewoon te kijken hoe het met ze is. De eerste dag zijn we in omgeving van een spoor gaan rond wandelen. Echt het type spoor hoe je het ziet in de boekjes waar iedereen langs woont en overheen baggert. Dit was voor mij al zeer indrukwekkend. Tot ik de dag later mee ging door de sloppenwijken van Accra ik heb er geen woorden. De stank ruik ik weer als ik er aan terug denk. Iedereen woont er boven op elkaars neus en alles is te smerig om aan te raken. Mijn camera had ik niet bij me maar op sommige momenten is dat maar beter ook. Het is al wat om die gasten tegen te komen en een praatje te maken

In de middag terug bij het gebouw is het tijd om met de kinders in actie te komen volleyen, tafeltennis, tafel voetbal. Een goede is ook de computer spelletjes om ze een beetje bij te schaven op dat vlak al weten ze echt een hoop.

Anyway’s een hoop dus en lange dagen maar niet 1 minuut verveling.

Vanuit de straatkinderen was voor mij de tijd aangebroken om terug naar Yapei te gaan en te beginnen aan het geen waar ik al tegenop zag voor ik hier heen kwam…het afscheid…. Niet mijn favoriete ding! Maar ja ik heb er zelf voor gekozen om in mijn laatste dagen nog andere indrukken op te doen ipv yapei’s kids. Het is tijd voor een aantal redenen voel ik me meer geroepen nu in Kumasi om met Kirsten hier kinderen met HIV voorlichting te geven en medicatie.

Swat  in Yapei was het natuurlijk fantastisch om mijn kids terug te zien na 2 weken het blijven natuurlijk de leukste van de HELE WERELD!

Er is spraken van het in huis nemen van 2 baby’s waarvan 1 baby 2 weken oud is en de moeder overleed tijdens de geboorte (dit komt geregeld voor in Ghana) en een baby zonder moeder is een wees in Ghana want no way dat de vader er 1 vinger naar uit zou steken. Het is hoogst uitzonderlijk een vader te zien spelen zijn kinderen hier.

De babyBoy moet dus een huis hebben maar het is nog te iel om bij onze kinderen te zetten mocht hij het niet redden. Dit wil je de kinders niet aan doen. Dus wij de baby opgezocht om te kijken hoe het er mee is en er mee naar het ziekenhuis gegaan op baby-spreek-middag oioioi wat een chaos. Toen ik de baby zag schrok me echt wezenloos dit heb ik nog nooit gezien het leek wel een aliën een groot hoofd een ziekelijk mager lichaampje en make-up op zijn gezicht. In het ziekenhuis kreeg hij zijn prikje en hij niet eens de kracht om te huilen. Laat ik maar hopen dat ie het redt. Hij heeft wel een lieve vrouw die zolang voor hem zorgt en ik weet zeker dat als ie bij saloms children komt dat die ook goed voor hem zouden zorgen.

Verder heb ik een mooie tijd gehad met de kinderen we hebben heel wat af gekleurd en overgegooid. De strandballen vielen trouwens goed in de smaak evenals het opblaaszwembadje haha wat heb ik gelachen met die dreutels! En stiekum ben ik ook een beetje trots. Toen ik net kwam was het alleen Aunty me me me Aunty me en nu wachten ze netjes in een rij of gaan ze zoet aan rafel zitten tot zij aan de beurt zijn. Als ik nog maar aan kwam lopen en ze dachten dat ik iets had wisten ze niet hoe snel ze naar binnen moesten stormen om vervolgens allemaal stil afwachtend aan tafel te gaan zitten.

Het huis had ook een afscheidsfeest geregeld dit was voor Susan en voor mij samen. Zij ging 1 dag voor mij weg. Een hoop mensen waren aanwezig en er kwam zelfs een geluidsinstallatie aan te pas. Ah haa dansen met de kids! Ik vind het zo mooi om alle kinderen te hebben en te zien hoe ze ook allemaal hun eigen uitgesproken karakter hebben en hun plek in de groep. De één uitbundig de ander verlegen, eigenwijs en zeer humoristisch. Allemaal stuk voor stuk heerlijk!

The father was er ook en ging met ons alle bidden en er werden ook wat speeches gehouden. Wat mij iets minder viel maaral met al was het een geslaagd feesje.

Wanneer de kinderen gingen slapen zei Zulaiha: “ Aunty please no go, no go”! Had ik ze uitgelegd dat ik naar mijn familie en werk moest dan was het wel ok ze begrepen het wel. Maar bijdehante Kamal vraagt mij als je gaat neem je dan je zwembad mee haha.

Later werd er nog muziek gespeeld in het dorp en zijn wij met zijn drieën nog bier gaan drinken en gaan dansen en als Obruni’s dansen dan dansen ze allemaal wat een feest ik kon mijn kleren uitwringen toen ik thuis kwam.

Op mijn laatste avond had ik voor ieder kind limonade en hebben we eerst gekleurd. Daarna had ik voor de allemaal een klein persoonlijk cadeautje en een prijs omdat ze een award hadden gewonnen als mijn beste kinderen! Dan hebben we nog wat zitten boeven toen ze moesten gaan slapen. Dit maakte mijn afscheid goed het is gewoon tijd.

Als dan de ochtend in aangebroken om te gaan is het toch wel moeilijk als ik onverwacht toch tranen zie, ze waren allemaal heel sip maar tegelijkertijd heel groot. Ik ben heel trots op ze!

Met geluk moest ik niet te lang wachten op een bus en kwam ik in de middag aan in Kumasi waar de lol van Togo, Benin weer opgehaald werd en ik kennis heb gemaakt met het nachtleven van Kumasi.

Weer een wereld van verschil maar het went het is zo.

Voor ik het weet ben ik weer thuis.

Dus tot snel!